Bez pamieci

Pawel Daniel Zalewski jako powiesciopisarz juz po raz kolejny wykorzystuje swoj wrodzony zmysl wylawiania surrealizmu z zycia, bogate doswiadczenie podroznika oraz synestetyczny odbior rzeczywistosci. Po debiutanckiej Scianie (2010) oto kolejna powiesc trzymajaca uwage czytelnika w stalym napieciu nie tylko konstruowana intryga, ale takze niezwykle plastycznymi i pelnymi roznorodnych szczegolow opisami. Dzieki licznym podrozom pisarza oraz wyobrazni uksztaltowanej w artystycznej atmosferze domu rodzinnego zebrane na kartach Bez pamieci relacje z rozmaitych czasoprzestrzeni charakteryzuja sie autentyzmem i scislym przyleganiem do opisywanego miejsca i czasu. Rownie intrygujaca jest sama kanwa opowiesci. Pielegnowane w dziecinstwie wspomnienia babci - kobiety zmuszonej przez wiatry historii do opuszczenia rodzinnego Lwowa i zapuszczenia korzeni pod nowym, tym razem krakowskim, adresem - doprowadzaja doroslego juz Piotra do poszukiwania grobu dziadka na Cmentarzu Lyczakowskim. Niczym w prawdziwej kryminalnej zagadce zadanie okazuje sie jednak nie byc takie proste, a kolejne postaci, jakie staja na drodze Piotra, zamiast rozwiazywac, coraz bardziej suplaja wezel tajemniczej przeszlosci... Poszukiwania Piotra przypominaja probe uchwycenia wlasnego cienia, dlatego autor dla podkreslenia iluzorycznosci rzeczywistosci zestawil jej realistyczne opisy z basniami snutymi obficie przez spotykane postaci. W ten sposob objawia sie czytelnikowi jedna z wielu prawd zapisanych na kartach Bez pamieci. Zarowno dzieje swiata, jak i osobiste to mieszanka faktow i podan, prawd i interpretacji, uchwytnych szczegolow i umykajacej istoty zdarzen. To kolaz prawdziwych wspomnien oraz basniowych zyczen i pragnien. Z ksiazki Zalewskiego w koncu plynie rowniez nauka, ze im cel jest blizszy, tym bardziej staje sie dla nas zagadkowy, a takze swego rodzaju przestroga przed spelnianiem wszystkich naszych marzen. Niektore bowiem powinny pozostac niezrealizowane.