Podstawy badania psychiatrycznego

Ksiazka znakomicie wpisuje sie w to, co jest istota naszej (psychiatry, psychoterapeuty, psychologa czy po prostu terapeuty) relacji z pacjentem, a wiec w dialogowosc, rozumiana jako wymiennosc rol - nadawca (terapeuta lub pacjent) staje sie za chwile odbiorca (pacjent lub terapeuta). Ta wymiennosc rol dialogowych jest czesto zaniedbywana w kontakcie lekarz - jego pacjent i odtworzeniu tej cechy dialogu z osobami cierpiacymi na zaburzenia psychiczne w duzej mierze poswiecona jest ksiazka Bartosza Grabskiego. Jest ona znakomitym przykladem tego, ze podrecznik akademicki w dziedzinie zblizajacej sie do nauk normatywnych (definicje, granice, wyjatki) moze byc fascynujaca lektura, o bardzo podmiotowym podejsciu do badanych, a przede wszystkim w duzej mierze poslugujaca sie jezykiem chorych, ich narracjami. Mysle, ze ksiazka ta powinna byc lektura nie tylko dla studentow, lecz rowniez dla doswiadczonych juz klinicystow - dla mnie byla taka lektura. Z recenzji prof. dra hab. n. med. Andrzeja Czernikiewicza Autor czesto wprost nawiazuje do mysli prof. Antoniego Kepinskiego i innych podobnie myslacych klinicystow. Przedstawione wskazowki sa spojne z wizja uprawiania psychiatrii promowana od wielu lat przez osrodek krakowski, ktora na pierwszym miejscu stawia bezwzgledny szacunek dla osoby chorego oraz jego podmiotowosc. Z przedmowy prof. dra hab. Jozefa Krzysztofa Gierowskiego