Pokolenia w czerni

Losy bohaterow tej ksiazki - miejscami dramatyczne, a innymi razy wrecz przeciwnie, zabawne - to tylko pretekst, bowiem rozgrywaja sie na tle autentycznych wydarzen z konca II wojny swiatowej i okresu utrwalania wladzy ludowej na Gornym Slasku. Dla mieszkancow tego regionu to czas wyjatkowo trudnych i bolesnych doswiadczen, ktore przekladaja sie na ich rodzinne, zawodowe i spoleczne relacje. Zolnierska sluzba w Wehrmachcie, pod wodza gen. Andersa czy u boku Armii Czerwonej - podobnie jak mordy, gwalty i grabieze ze strony "wyzwolicieli", jak katorznicze wywozki Gornoslazakow w glab Zwiazku Radzieckiego i dyskryminowanie ich nie tylko przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczenstwa - nie podlegaja tu ocenie. Sa za to wplecione w dosc barwa opowiesc o ludziach, ktorzy to przezyli, ktorzy od pokolen sa ze soba zzyci, ktorych laczy slaska tozsamosc, mimo wielu przeciwnosci i zawilosci, jakie pochodza z obcego im swiata. W stylu typowym dla Jerzego Buczynskiego, autora tej powiesci, jej narracja nakreslona jest jezykiem literackim, natomiast dialogi zostaly przytoczone gwara slaska, w zapisie fonetycznym, co stanowi probe mozliwie wiernego, choc i tak trudnego do uchwycenia w pisowni, zywego jezyka.