Tanrinin Umut Oldugunu Söyledi Bir Büyügüm

Hüznün göbegi, saadetin basucuyla noktalanir cogu kez. Kederin parmaklari, yavas ve hissettirmeden mutlulugun saclarini tarar. Bazen örer bile.Iste bu sülaleden olan umut, gelecek endisesinin hamurundandir. tiyi en karanlik gördügümüz günlerde bile icimizden bir yerlerden, cüssesinin cok fevkinde bir isik sacar ümit kandilimiz.Bir gün, bir büyügümün sordugu sualle düstü aklima, gönlüme gercek... Cevabi düsünmeye hacet yoktu Tanri umuttu. Cünkü kendimi bildim bileli, bir seyleri ariyordum. Tanri umuttu. Zira sevgi, haz, korku, öfke... Hepsinin tükendigi yerde, parmaklarimin arasinda bir tek o kaliyordu. Tanri umuttu. Neden mi Bekledigim, hayal ettigim, emek verdigim her türlü iliski, yarim, kirik, buruktu bu alemde. Kendine saklamis olmaliydi. Mutlak, bütün, kesintisiz ve yasaksiz bir varolusu kendi yanina birakmis olmaliydi. Evet kesinlikle öyle olmaliydi...Uzaktan görünen, yaklastikca biraz daha ötelere kacan her ideal sevgili, Onun yanindaydi. Ya da Ona cok yakin bir yerde... Yoksa aslinda böyle tam bir sey yoktu, bu bir vehimdi de, icimdeki umut Onun ta kendisi miydiKahramanlarinin, umut, sevgi, hosgörü, iyi niyet ve yardimseverlikle birbirine simsiki baglandigi, üslubu ve hizli akisiyla damaginizda sinema tadi birakacak roman, ayni zamanda genc bir yazarin, hayatin felsefesini cözme cabasi ve bu sürecte dünyaya ve insanlara bakisi hakkinda kücük ipuclari veriyor.